List bożonarodzeniowy św. Soboru Biskupów PAKP

List bożonarodzeniowy Świętego Soboru Biskupów Świętego Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego do czcigodnego duchowieństwa, miłujących Boga mnichów i wszystkich wiernych Jego dzieci.

Chrystus się rodzi, aby podnieść upadły obraz (troparion wigilii Narodzenia Chrystusa)

Kierowani Bożą Opatrznością znowu w pokorze przystępujemy do ubogiej groty w tym celu, aby oddać godny pokłon spoczywającemu w niej Bogu-Dziecięciu Chrystusowi. Przystępujemy do Niego z anielską chwałą: Chwała na wysokościach Bogu, a na ziemi pokój, w ludziach upodobanie ku dobremu! (Łk 2, 14), rozumiejąc, że człowiek tylko wtedy godzien jest nazywać się człowiekiem, gdy sławi swego Stwórcę, Niebieskiego Ojca – Boga.

Jak mówi nam święta Ewangelia, czytana w dniu święta, aniołowie rozradowali cały świat niesłychanym głoszeniem Boga, który w ciele objawił się ludziom. To głoszenie po przejściu tysiącleci dzisiaj szczególnie dźwięczy w naszych świątyniach.

Bracia i Siostry!
W świętą noc Narodzenia Chrystusa Kościół święty głosi wszystkim w swoich hymnach, nie tylko nam, wielką radość o przyjściu na ziemię Stwórcy całego świata, który dla człowieka stał się Zbawicielem. Ta radość jest nieporównywalna z żadną inną, gdyż objawia rodzajowi ludzkiemu nadzieję życia wiecznego. Dlatego nie tylko wspominamy, ale świętujemy Narodzenie Chrystusa tak, jakby dokonało się ono dzisiaj.

W noc Narodzenia Chrystusa raduje się niebo i ziemia, ludzie i aniołowie razem sławią Boga. Pan wzywa nas do radości i pokoju tak samo, jak i prostych pasterzy w Betlejem. Jednakże nasza radość jest jeszcze bardziej pełna i doskonała. Dzięki świętej Ewangelii wiemy i to, że Narodzenie Chrystusa jest początkiem Bożej ekonomii naszego zbawienia.

Za dni swego ziemskiego wysiłku Pan pocieszał płaczących, uleczał chorych, oczyszczał trędowatych, podnosił sparaliżowanych, umacniał wiarę wątpiących. Cała Jego ziemska posługa była okazaniem miłości, miłosierdzia i współczucia do grzesznego człowieka.

Oto dlaczego radość Narodzenia może dotknąć najbardziej skamieniałe serce. W noc Narodzenia zapominamy o chorobach i niewygodach. Boża pociecha ogarnia i napełnia każdą cierpiącą i smutną duszę. Ze swej łaski Pan daje nam pomoc w najcięższych sytuacjach, nie tylko w życiu poszczególnych ludzi, ale także w życiu całego Kościoła, narodu i kraju.

Bracia i Siostry!
Każdy z nas jest wezwany, aby głosić Pana naszego Jezusa Chrystusa nie tylko słowem, ale i czynem. Dlatego godnym nazwy chrześcijanina nie jest ten, kto ustami sławi Narodzone Boże Dziecię, ale ten, kto z modlitwą odwiedza chorych i dobrymi uczynkami pomaga potrzebującym, kto mądrym słowem rozgrzewa duszę innego człowieka.

Jedynie Pan nasz Jezus Chrystus daje nam sens życia i odwagę przejścia przez śmierć. Jedynie On może dać nam nadzieję na lepsze życie. Jedynie On rozpala w nas miłość do wszelkiego dobra. Dlatego święty Kościół wszystkich nas wzywa dzisiaj, abyśmy wyszli Jemu na spotkanie, głosząc słowami kanonu święta Narodzenia Chrystusa: Chrystus się rodzi, sławcie! Chrystus z niebios, spotykajcie! Chrystus na ziemi, wznieście się na niebiosa! Śpiewaj Panu cała ziemio, z weselem zaśpiewajcie ludzie, albowiem się wysławił (1 pieśń kanonu).

Bracia i Siostry!
Święto Narodzenia Chrystusa jest także przepiękną możliwością podsumowania mijającego roku. W naszym Kościele, z Bożego miłosierdzia, minął on w pokoju i spokojnie. Byliśmy świadkami naszej żywej wiary w Zbawiciela i oddania Jego świętemu Kościołowi. W tym roku, po raz pierwszy w historii, przybył do nas zwierzchnik starożytnego Kościoła apostolskiego Cypru, wielce błogosławiony arcybiskup Chryzostom i wziął udział w centralnym święcie na Świętej Górze Grabarce. Miały także miejsce inne ważne wydarzenia w życiu naszego Kościoła lokalnego, jak znaczący dla nas jubileusz dwudziestolecia nauczania dzieci i młodzieży religii w szkołach.

Cenimy działalność naszej młodzieży, którą inne Kościoły lokalne stawiają jako wzór. Z dziękczynieniem Najwyższemu Bogu obchodziliśmy w minionym roku trzydziestą pielgrzymkę młodzieży na św. gorę Grabarkę. Radując się z tych osiągnięć, zwracamy dzisiaj szczególną uwagę na wychowanie przyszłych pokoleń, które przede wszystkim dokonuje się w rodzinie.

Każde ludzkie pokolenie ma swoje odrębności, swoje charakterystyczne cechy. Jest to naturalne, gdyż życie nie kopiuje przeszłości. Czas nie zatrzymuje się, a wykorzystując poprzednie doświadczenie, nieustannie idzie naprzód.

Doświadczenie zdrowego życia rodzinnego jest zadatkiem zdrowego przyszłego pokolenia. Właśnie w takiej rodzinie kształtuje się świadomość dziecka, potem młodego człowieka, a w końcu dorosłego. Na rodzinie spoczywa wielka odpowiedzialność za wychowanie swoich dzieci. Tę odpowiedzialność podziela Kościół i dlatego nadaje tak duże znaczenie małemu Kościołowi, który stanowi prawosławna rodzina, a jej zdrowie oznacza zdrowie całej wspólnoty kościelnej i naszego narodu.

Człowiek zmuszony jest żyć wśród wielu rozlicznych zgorszeń. Dlatego Kościół i rodzina powinni pomóc młodemu człowiekowi, który wstępuje w życie, w samodzielnym dokonywaniu wyborów i wybieraniu tego, co jest najlepsze i rozumne.

Wraz ze świętym Kościołem i z rodzicami odpowiedzialność przed Bogiem i losem swego narodu niosą nasze szkoły. Są one zobowiązane wpajać w młodzież umiłowanie dobra, rozwijać wewnętrzne odczucie, które pomoże jej poznać i przezwyciężyć zgorszenia życia.

Nasze czasy sekularyzacji i relatywizmu wymagają od nas, prawosławnych, szczególnej czujności, aby nie utracić tego wielkiego duchowego i kulturowego dziedzictwa świętego Prawosławia, które pozostawili nam nasi przodkowie. W tym dziele pod wieloma względami powinna pomagać prawosławna rodzina.

My, prawosławni wierzący, jesteśmy wezwani do czynienia dobra, bowiem wszelkie dobro pochodzi od Boga, życiodajnego Źródła wszelkiej radości. Jesteśmy wezwani, aby to dobro nieść w świat i świat nim wzbogacać. Jest to nasze zadanie w XXI wieku.

Bracia i Siostry!
W przepiękne dni świąteczne Narodzenia Chrystusa serdecznie pozdrawiamy Czcigodne Duchowieństwo, miłujących Boga Mnichów, naszą Młodzież i Dzieci z pełnym radości świętem Narodzenia Chrystusa i Nowym, 2010 Rokiem.

Najwyższy Pan, który narodził się w Betlejem Judzkim, niech da każdemu zdrowie, pomyślność i moc przezwyciężania trudności życiowych. Niech umocni nasze rodziny, młodzież i dzieci, i niech pobłogosławi nam przeżyć nadchodzący Nowy Rok w pokoju i spokojnie.

Chrystus się rodzi! Sławcie Go!

Z Bożego miłosierdzia, pokorni:

+ Sawa, metropolita warszawski i całej Polski
+ Szymon, arcybiskup łódzki i poznański
+ Adam, arcybiskup przemyski i nowosądecki
+ Jeremiasz, arcybiskup wrocławski i szczeciński
+ Abel, arcybiskup lubelski i chełmski
+ Miron, arcybiskup Prawosławnego Ordynariatu Wojska Polskiego, biskup hajnowski
+ Jakub, arcybiskup białostocki i gdański
+ Grzegorz, biskup supraski
+ Jerzy, biskup siemiatycki
+ Paisjusz, biskup gorlicki

Narodzenie Chrystusa, 2009.
Miasto stołeczne Warszawa.

Za: orthodox.pl