WIELKI PONIEDZIAŁEK

W Wielki Poniedziałek Cerkiew wspomina Józefa, sprzedanego przez braci, syna patriarchy Jakuba. Jego niezasłużone cierpienie i późniejsze wywyższenie symbolizują los Jezusa Chrystusa. Nabożeństwo składa się z jutrzni, godzin kanonicznych i wieczerni połączonej z Liturgią uprzednio poświęconych Darów.

Jutrznia sprawowana jest zwykle w przeddzień wieczorem. Zamiast “Bóg i Pan i objawił się nam” śpiewa się „Alleluja” oraz troparion “Oto oblubieniec przychodzi o północy”. Tekst troparionu mówi o tym, że oto nadchodzi Oblubieniec i szczęśliwy jest ten sługa, którego zastanie On czuwającym. Podobnie ludzka dusza powinna czuwać, aby być dopuszczoną do królestwa Bożego.

Po kanonie jutrzni trzykrotnie śpiewa się eksapostilarion “Zbawco mój! Pałac Twój widzę przyozdobiony, lecz nie mam szaty, aby weń wejść. Oświeć szatę mej duszy, Dawco światłości, i zbaw mnie!”. Pałac symbolizuje niebo, do którego nie może wejść ten, kto nie przyodział się w dobre uczynki i ma duszę pełną grzechów. Podczas nabożeństw trzeciej, szóstej i dziewiątej godziny czyta się obszerne fragmenty Ewangelii, tak, aby w ciągu trzech dni została ona przeczytana w całości, a dokładnie do opisu męki Chrystusa w Ewangelii wg Jana.

Po godzinach kanonicznych sprawowane są typika (“izobrazitielnyje”) oraz Liturgia uprzednio poświęconych Darów, która rozpoczyna się od wieczerni. Podczas Liturgii odczytuje się fragment Ewangelii (Mt 21, 3-35) mówiący o niewdzięczności narodu żydowskiego, odtrąceniu Zbawiciela i ostatecznych losach świata.